صدایت نمی کنم مبادا به یاد آوری بی کس غریبی را که روزگاری تو همه کس او بودی.

نگاهت نمی کنم مبادا چشمانی را به یاد آوری که تمام لحظاتش از دوری تو گریان بود.

تو را در فراموشی ساختگی ات رها می کنم و می دانم که مرا به یاد داری.

چون باغبان...

      نهالی را که با دستان خویش کاشته هیچ گاه فراموش نمی کند و همین برایم کافی است